...en alle verhalen zijn hetzelfde en toch allemaal anders. Dit verhaal is mijn verhaal. Het verhaal van een moeder die een kind kreeg en dat kind bleek een Autisme Spectrum Stoornis te hebben en nog een beetje ADHD gecombineerd type. Zoals de psychiater bij de bespreking van de diagnose al zei: "Jullie hebben dit keer de jackpot gewonnen." Dat konden wij van haar hebben, zij mocht dit zeggen. Ten eerste omdat we een jaar op haar gewacht hadden en ten tweede omdat we nog nooit een jackpot hadden gewonnen.
Er was opluchting omdat ik een naam kon geven aan wat ik zag en voelde maar nooit eerder had kunnen benoemen. En er was verdriet omdat ik toen al wel snapte dat er nooit een einde zou gaan komen aan mijn zorgen; extra zorg voor dit kind die in een andere werkelijkheid lijkt te verkeren en die de wereld om hem heen heel anders interpreteert en benadert dan wij gewend zijn.

Mijn verhaal is het verhaal van een voormalig jeugdhulpverlener die gaandeweg steeds meer leert over het werkveld maar vooral ook over de jongeren, de kinderen en de mensen die met die kinderen werken of met die kinderen leven. En ik ontdekte steeds meer raakvlakken tussen dat wat ik deed en dat wat ik zelf meemaakte met mijn zoon. Liepen de rollen en sporen tussen “mama van” en “professional” aanvankelijk nog sterk uiteen en ontrolden zij zich los van elkaar, in de afgelopen decennia heeft zich een vlecht ontwikkeld waarin beiden paden zich zijn gaan verstrengelen en elkaar lijken te voeden en te versterken. De oorsprong hiervan lijkt onlosmakelijk verbonden te zijn met de aanwezigheid van mijn zoon.

Mijn verhaal is het verhaal van zo veel ouders met kinderen 'die iets hebben'. Die zich allemaal staande moeten zien te houden in onze samenleving, moeten zien te groeien in hun zelfvertrouwen en weerbaarheid, misschien mogen leren om zich te verbinden en mogen leren om los te laten en te accepteren. Die een plek moeten zien te vinden waarin ze hun eigenheid kunnen en mogen tonen zonder daarbij afbreuk te doen aan het erkennen van het 'anders' zijn, balans moeten zien te vinden tussen het excuus van de afwijking en de uitzondering en de verwachting van de realiteit. Die soms tot in hun diepst bedroefd, bezorgd en bang zijn en soms vol zitten met de moed om door te zetten en het vertrouwen dat alles écht, heus, ooit, later goed komt en nu goed is.

Ik wens jullie allen heel veel leesplezier! En mocht je hier iets aan toe te voegen hebben, iets kwijt willen, iets willen opmerken, willen brengen, willen vinden of halen; "Laat een bericht achter" op deze website.

Met vriendelijke groet,

Klaske.

Soms ben ik een ballon
Ik zweef heel hard weg
Op de wind

Mama roept:
“Cáásper! Cáásper! Aarde aan Casper! Ben je daar?”

Maar ik hoor haar niet

Ik ben een ballon

Mama wil een trappetje
Naar mijn ballon

De meester wil een trappetje

Mijn vriendje wil een trappetje

Ze roepen allemaal:
“Aarde aan Casper! Ben je daar?”

Hoeveel treetjes zijn er nodig
Om bij mij te komen?
Hoe lang moet mijn trappetje zijn?

Ik weet niet hoe hoog ik ben
Hoe ver

Kun je mij ooit bereiken?
Als ik steeds maar weg waai…

Hoe kan ik leren?
Leren om een anker uit te gooien
Stil te blijven hangen en een trappetje te laten zakken
Wat kan jij doen?
Om je armen om mijn gedachten heen te slaan
En te zien wat ik zie en te voelen wat ik bedoel
Zodat je begrijpt hoe het is
Om mij te zijn

Voor Casper.
Diagnose Autisme Spectrum Stoornis en ADHD 2007